SADRŽAJ
Smisao i misija crkve
Poreklo crkve – Dela 20,28; Matej 16,18; 1 Petrova 2,9; Efescima 5,22-33
Misija i značaj crkve -Matej 28,19; Dela 1,8; Efescima 2,19; 4,13.l4; Jovan 13,35
Organizacija i autoritet crkve – Matej 18,15-17; Dela 6,156; 20,17-28; Dela 16,4
Dok smo govorili o ispravnom svetkovanju Božijeg dana odmora, iz Svetog pisma smo saznali da toga dana treba da učestvujemo na “svetom sastanku”. U istraživanju duhovnih darova pokazali smo da nam treba zajedništvo da ih prepoznamo, razvijemo i potvrdimo. Iz onoga što smo naučili o donošenju i korišćenju desetaka u službi jevanđelja, kao i o učenju o Večeri Gospodnjoj, proizilazi da Biblija pretpostavlja određenju organizaciju Božije dece. U lekciji o krštenju, saznali smo, da krštenje nije samo čovekov odgovor na Božiji čin ljubavi u Isusu Hristu, nije samo spoljašnje priznanje preobražavajućeg delovanja Božije milosti u njegovom životu, već su to ulazna vrata u crkvu.
Spasenje nema samo individualnu dimenziju, iako je nesumnjivo važno. Bog svoju decu poziva u zajedništvo – spasenje takođe ima i korporativni (grupni) aspekat. Što smo bliže Bogu, to ćemo biti bliži našim bližnjima, poput žbica na točku – što su bliže centru točka, bliži su jedni drugima. U današnjem individualističkom društvu neki tvrde, da kada su sami, osećaju se bliže Bogu neko u bilo kojoj zajednici, i da im vikend na kampovanju u planinama pruža više od odlaska na bogosluženje. Razumevanje značenja i misije crkve u Božijem planu je uslov za pravilno razumevanje spasenja.
Poreklo crkve – Dela 20,28; Matej 16,18; 1 Petrova 2,9; Efežanima 5,22-33
Kada Biblija govori o crkvi, ona je ne doživljava kao ljudsku ustanovu, već o njoj govori kao o “Božijoj crkvi” (Dela 20,28; 1 Korinćanima 1,2).
Crkva ima svoje poreklo u zavetnom odnosu između Boga i čoveka. O tome saznajemo sa prvih stranica Svetog pisma. Bog je sklopio prve saveze sa pojedincima i porodicama (1 Mojsijeva 9,8-13; 12,1-3; 15,18). Savez sklopljen sa izrailjskim narodom, zasnovan je na obećanju koje je Bog dao Avramu (2 Mojsijeva 34,28; Isus Navin 24; Jezdra 10; Nemija 9,10). Bog je odabrao jevrejski narod. Obdario ga je posebnim privilegijama i poverio mu je posebnu misiju (carstvo sveštenika 2 Mojsijeva 19,5; Jeremija 7,23; 31,33). Preko ovog naroda pripremao je put spasenja za sve ostale narode i njegova vladavina bila je na celoj zemlji (5 Mojsijeva 33,5; 1 Samuilova 12,12; Psalmi 22,28; 33,13.14). Predmet Božijeg interesovanja na prvom mestu bio je Izrailj (1 Dnevnika 17,14; 28,5; 2 Dnevnika 13,8) i instrument Božijeg spasenja za čovečanstvo (1 Mojsijeva 12,3; 2 Mojsijeva 19,5.6; Isaija 43,10; 66,19), a ne od strane nacionalne zajednice. O ovoj crkvi se govori kao o “crkvi (saboru) u pustinji” (Dela 7,38).
Sveto pismo upoređuje crkvu sa vinogradom koji je Bog posadio i pažljivo brinuo o njemu (Isaija 5,1-7). Na ovu sliku Isus se nadovezuje svojom parabolom o vinogradu (Matej 21,33-46). Oni kojima je poveren ovaj inograd “ubijali su proroke” (Matej 23,37), kamenovali su glasnike koje im je Bog slao, na kraju su ubili i Božijeg Sina (Matej 21, 37-39). Stoga Isus jasno stavlja do znanja da će Bog oduzeti vinograd od njih i dati u zakup onima koji će donositi rodove na slavu Božiju i za rast njegovog carstva (Matej 21,41.43). Ovu crkvu izgradiće sam Isus (Matej 16,18), njene članove spaja vera u Isusa Hrista (Galatima 3,26.29). Postali su naslednici onoga, što je pripadalo Božijem narodu Starog zaveta (1 Petrova 2,9). To nije nacionalna crkva, već misija. Ona je tu da ispuni Hristovo naređenje: “Idite dakle i naučite sve narode …”(Matej 28,19).
Kada Biblija govori o crkvi, ona koristi razne slike koje nam pomažu da bolje shvatimo njenu suštinu.
Na aspekat društva ukazuju sledeća poređenja: (metafore): crkva kao stado, čiji je pastir Isus Hrist (Jovan 10,1-16; Dela 20,28; 1 Petrova 5,2); crkva kao Božija porodica – mi smo usvojena decu za nebeske porodice (Efescima 2,19; Galatima 4,46; 6,10); crkva kao borbena i pobedonosna armija, koja se bori za zajednički cilj (Efescima 6,12.13); crkva kao maslina, na koju će Bog kalemiti grane ili ih izlomiti (Rimljanima 9,6-8; 11,16-25).
Odnos prema Isusu Hristu ukazuju ove metafore:
Crkva kao Hristovo telo, čija je on glava. Ova slika prikazuje jedinstvo crkve, međusobno povezanu organsku vezu članova i sa Hristom, kao i zavisnost od Isusa Hrista (Efescima 1,22). Iako je crkva u svetu institucija čije su neophodne potrebe određena organizacija i ima svoje tradicije, mora stajati i graditi se na Hristu, ne na insituciji, organizaciji ili tradiciji. Činjenica da je Hrist glava, znači da nije moguće poistovetiti ga sa crkvom. Božije otkrivenje nije utelovljeno u instituciju; istina i autoritet nisu vlasništvo čoveka. Crkva propoveda i širi carstvo Božije, ali ona sama to nije.
Crkva kao hram. Slika građevine čiji je Hristos kamen temeljac, apostoli i proroci temelj, a drugi vernici živi građevinski material, pokazuje zavisnost od Hrista kao i dinamiku (živost) crkve (Ef escima 2,19-22; 1 Korinćanima 3,9-16; 1 Petrova 2,4-7). Ova građevina je “hram Božiji”, pokazuje da su Bog i crkva sveti. U crkvi i posredstvom nje se čovek susreće sa Bogom i poštuje ga. Isus je u Otkrivenju predstavljen kao onaj koji korača usred sedam zlatnih svećnjaka koji predstavljaju sedam crkava (Otkrivenje 1,12-20). Crkva nije završena građevina već gradilište na koje smo pozvani da radimo kao radnici, ne kao najamnici ili inspektori.
Crkva kao nevesta. Slika ženika i neveste želi da izrazi odnos ljubavi i poverenja između Hrista i njegove crkve (Efescima 5,22-33; 2 Korinćanima 11,2; Otkrivenje 19,7; 22,17). Bog je crkvu platio cenom krvi svoga Sina (Dela 20,28), zato je predmet Isusove ljubavi i njegove nežne brižnosti (Ef escima 5,25.29). Bog želi da bude sveta i besprekorna (Efescima 5,27). Crkva mora ostati verna Hristu i da od njega zavisi. Ne treba da teži da se povezuje sa političkim ili snažnim ekonomskim strukturama.
Misija i značaj crkve -Matej 28,19; Dela 1,8; Efescima 2,19; 4,13.l4; Jovan 13,35
Kakva je misija crkve? Kada smo razmatrali njeno poreklo, rekli smo, da je Bog pozvao zajednicu crkve da sa Bogom sarađuje na širenju njegovog carstva. Očigledno je, da Božije delo na ovom svetu nije završeno Hristovim odlaskom na nebo.
Evangelizacija i podučavanje
„Magna harta“ misija crkve u Hristovoj naredbi: „ Idite dakle i naučite sve narode krsteći ih … Učeći ih da sve drže što sam vam zapovijedao; i evo ja sam s vama u sve dane do svršetka vijeka”(Matej 28,19.20).
Veličina crkve nije određena brojem članova ili kvalitetom njenih programa, već poslušnim ispunjenjem ove jedinstvene Božije misije.
Dok Gospod ne dođe (1 Korinćanima 11,26), članovi crkve moraju da ispunjavaju svoju misiju sopstvenim svedočenjem (Dela 1,8) i propovedanjem večnog jevanđelja (Otkrivenje 14,6-12). Propovedanje “večnog jevanđelja” pretpostavka je povratka Isusa Hrista (Matej 24,14). Crkva koja je izgubila iz vida svoju misiju, izgubila je razlog svoje egzistencije na ovom svetu. Svrha postojanja crkve nisu velelepne zgrade, duhovno obrazovanje, istorijske orgulje i lusteri ili sastanci odbora. Crvka mora pronaći način da savlada barijere, koje je razdvajaju od sveta u kojem živit, kako bi pronašla metode rada koji će ljudima koji žive u beznađu, doneti poruku nade.
Dužnost crkve nije samo evangelizacija sveta spolja, već i da podučava i obrazuje svoje članove kroz istinu, da produbljuje njhovo saznanje i doživljavanje jevanđelja (1 Korinćanima 14,12; Efescima 4,13.14; 1 Timotiju 4,13 i 16). Ako crkva treba da postigne napredak u oslovljavanju ljudi koji su spolja, treba pažljivo da osluškuje, kroz šta prolaze oni koji su iz sveta izašli. Crkva mora voditi dijalog sa svima koji traže odgovore na goruća životna pitanja kako bi mogla da na primeren način ponudi ono, što je napotrebnije ljudima u svetu i crkvi.
Takođe je dužnost crkve da čuve i uzdiže biblijsko otkrivenje. U pluralističkom svetu u kojem preovlađuje različitost mišljenja, crkva mora tamo, gde je Bog jasno otkrio svoju volju, davati jasnu reč: “Tako kađe Gospod…” S druge strane, crkva ne sme dozvoliti da njene tradicije ili vremensko razumevanje postanu nepodnošljiv terat za one koji traže slobodu jevanđelja (Jovan 8,32; Sk 15,10). Crkva treba da bdi nad Božijom reči. Pošto nije dobila božanski autoritet, sama je pod vlašću Svetog pisma, ono je njeno merilo po kojem je vrednovana i kritikovana.
Formirati zajednicu i služiti
Bog nas nije pozvao iz sveta da živimo u izolaciji, već da nas pošalje u svet kao zajednicu koja nastavlja delo koje je započeo Isus sa svojih dvanaest apostola. Nije moguće pripadati Isusu, a da ne pripadamo njegovoj porodici – crkvi (Marko 3,31-35). Hrist se poistovećuje sa svojom crkvom (Matej 16,18; Zaharija 2,8.9). Primiti Hrista kao Gospoda, znači primiti ga kao glavu crkve, graditi odnose sa ostalom braćom i sestrama (Kol 1,18).
Budući da Hristos želi da proširi svoje carstvo ljubavi, misija crkve je stvarati zajedništvo ljudi koje spaja ujedinjujuća Hristova ljubav (Jovan 13,35; Matej 18,20; 2 Korinćanima 5,14). Božija porodica se okuplja da proslavlja Boga i da mu služi (Dela 2,44). Univerzalno sveštenstvo vernika znači, das u svi aspekti Novog zaveta dostupni ne samo profesionalnim propovednicima, već i svakom verniku pojedinačno (1 Petrova 2,9; Ef 2,18; 4,13; 1 Timotiju 2,6).
Krštenjem čovek postaje deo zajednice ljudi čiji se identitet zasniva na odnosu sa Hristom. Večera Gospodnja je znak zajedništva unutar duhovnog; telo Hristovo i zajedništva crkve sa Hristom.
Crkva ne postoji sama za sebe. Ona je tu, da ispuni misiju koju joj je Bog poverio. Osnovana je da služi drugima (Matej 20,25-28). Religija nema samo vertikalnu dimenziju – odnos sa Bogom, već i horizontalnu – odnos prema bližnjem (1 Jovanova 4,20). Bratska ljubav se ispoljava službom bližnjem (Galatima 6,2), spremnost pokoriti se, takođe i napominjati (Efescima 5,21; Galatima 5,13; 6,1), uzajamnom tolerancijom (Rimljanima 14,1; Filibljanima 3,15.16) i velikodušnošću prema drugima (Jevrejima 13.1.2.6; 2 Korinćanima 9,5;14).
Crkva treba da služi potrebama ljudi u oblasti tela, duha i međuljudskih odnosa. Crkva treba da shvati svoju odgovornost u društvenoj sferi, ali njena misija ne može da se svede samo na ovo područje.
Uzajamno zajedništvo i služba za druge upravo je aspekat koji ujedinjuje Božiji narod. Budući da crkva želi da bude pod oslobađajućom vlašću Isusa Hrista, za nju mora da važi: “Nema tu Jevrejina ni Grka, nema roba ni gospodara, nema muškoga roda ni ženskoga; jer ste vi svi jedno u Hristu Isusu”(Gal 3,28). Neki hrišćani smatraju da je svaka mala religijska razlika legitiman razlog da na drugoga ne gledaju kao na brata ili sestru, već direktno kao na “klasnog” neprijatelja.
Kako bi crkva postigla jedinstvo, koje je Isusu bitno (Jovan 17,18-21), ljubav jednih prema drugima mora poticati iz novorođenog srca i biti zasnovana na biblijskoj (Hristovoj) istini. Samo promenjeno srce može prevazići sve što ugrožava jedinstvo crkve. Crkva tako postaje svedočenje preobražavajuće moći Hristovog jevanđelja.
Prihvatiti drugoga za “brata” i „sestru“ u Hristu ne dešava se automatski. Osnaženi snagom Svetog Duha, moramo se potruditi da postignemo ovaj cilj. Naša je dužnost, čak i u crkvi, da svesno prevaziđemo bilo kakvu rasnu, kulrutnu, nacionalnu ili jezičku barijeru, diskriminaciju na osnovu razlika u polu, društvenog statusa ili fizičkog invaliditeta. Predrasude, mržnja, zavist, stereotipizacija i nezdravo generalisanje manifestacija su ljudskog slepila, bez obzira na formu i oblik, stoga nemaju mesto u crkvi. Od vremena kada je građena Vavilonska kula, čovečanstvo je vođeno centrifugalnom silom isticanja razlika. Ovo stanje će potrajati sve dok se ne prepozna centripetalna sila jedinstva u Svetom Duhu koja se manifestuje na Pedesetnicu. Kada god se pojavi novo izlivanje i primanje Svetog Duha, padaju zidovi koji nas razdvajaju i crkva postaje čudo Božije milosti, dokaz Božijeg novog stvaranja. Zahvaljujući Pedesetnici, crkva može doživeti jedinstvo u različitosti i uživati u njoj.
Jedinstvo crkve znači da među hrišćanima mora postojati kompaktni duh sa kojim se ne susrećemo u svetu. To je nedeljivo jedinstvo, veza koja prevazilazi biološko srodstvo.
Organizacija i autoritet crkve – Matej 18,15-17; Dela 6,1-6; 20,1728; Dela 16,4
Hristos o crkvi govori u Mateju 18,15-17: „ Ako li ti sagriješi brat tvoj, idi i pokaraj ga među sobom i njim samijem; ako te posluša, dobio si brata svojega. Ako li te ne posluša, uzmi sa sobom još jednoga ili dvojicu da sve riječi ostanu na ustima dva ili tri svjedoka. Ako li njih ne posluša, kaži crkvi”. Ova naredba se nikada nije mogla realizovati, da crkva nije postojala ili da nije bila važna. Crkva ima važno mesto u Božijem planu, pa je neophodno da u njoj preovlađuje unutrašnja organizacija i disciplina.
Gospodar crkve jedino je Isus Hrist, koji je vodi i upravlja. Crkva ne pripada ni jednoj osobi, uredu ili funkciji, tako da svako u njoj može da vlada ili ima moć. Apsolutna vlast u crkvi pripada Isusu, jer mu je data “svaka vlast na nebu i na zemlji” (Matej 28,18). Sva stvorenja su mu podređena (Filibljanima 2,10). On će na sudu Božijem (2 Korinćanima 5,10) suditi živima i mrtvima (Dela 10,42).
Apostoli su bili ovlašćeni da budu svedoci Isusovih reči, negovog raspeća i vaskrsenja. Autoritet koji su imali njije bio njihov autoritet, nisu ga kontrolisali. Bio je to posrednički autoritet ili delegiran. Nisu bili korektori Božijeg otkrivenja, već njegovi posrednici.
Od samog početka prvi su vernici shvatili potrebu za pravilnom upravom. U suprotnom, Božija reč nije mogla da se propoveda. Crkva je najpre odredila sedmoro ljudi koji se smatraju prvim đakonima (Dela 6, 1-6). Predložio ih je sabor (stih 3) bili su postavljeni stavljanjem ruku na njih (stih 6). Oni su trebali da nadgledaju distribuciju hrane. Tako su apostoli nesmetano mogli da se posvete popovedanju i učenju (stih 4).
U vođstvu jerusalimske zajednice pojavljuje se i grupa “starešina” (Dela 11,30) koji su verovatno izabrani na sličan način kao sedmorica đakona (Dela 14,23). Oni su trebali pomoći apostolima u njihovoj vodećoj ulozi, kako o tome čitamo za vreme jerusalimskog sabora (Dela 15, 22, 22).
U mesnim crkvama najveći autoritet, sem apostola pripadao je starešiama (presbyteroi) i biskupima (episkopoi – Dela 20,17.28; Titu 1,5.7; uporedi sa 1 Petrovom 5,2). U to vreme ova su dva pojma povremeno zamenjivana. Jedna od glavnih uloga starešina i biskupa bila je opšta pastoralna briga i nadzor (Dela 20,17-28; 1 Petrova 5,1-3). Sem toga, imali su i druge bitne uloge, napr. posete bolesnima (Jakov 5,14), da uče o zdravoj doktrini, da ukažu ljudima pravu istinu (1 Timotiju 3,1.2; Titu 1,5.9). Radili su među vernicima, bili su njihove “vođe u Gospodu” i opominjali ih (1 Solunjanima 5,12). O njihovoj stalnoj ulozi svedoče i nabrojane osobine (1 Timotiju 3 i Titu 2), koje su morale da krase vođe.
Lokalne crkve koristile su svoj autoritet ne samo u izboru lokalnih vođa, već i kada su ovlastili glasnike koje bi slali u druge crkve (Dela 11,22) ili koji su trebali da budu pratnja apostolima (2 Korinćanima 8,19). Crkva u Antiohiji ustanovila je Varnavu, Pavla i još neke druge da na saboru u Jerusalimu zajedno predstavljaju crkvu (Dela 15,1.2).
Lokalne crkve takođe su bile odgovorne za čistoću učenja i života. Deo njihove odgovornosti bio je i ispitivanje duhova (1 Jovanova 4,1), jer je svaki vernik pomazan Svetim Duhom (1 Jovanova 2,20), odnosno sposoban je da prepozna istinu (stih 27). Već u svojoj prvoj poslanici Pavle je insistirao da lokalna crkva “preispita stvari” i “drži se dobra” ( 1 Solunjanima 5,21) .To isto se odnosi i na primenu crkvene discipline. Kada sva druga sredstva pomirenja nisu uspela, spor između članova skupštine trebalo je da reši lokalna crkva (Matej 18,15-17).
Iz Svetog puisma jasno je, da lokalna crkva ne živi u izolaciji ili nezavisno od ostalih mesnih crkava. Potreba za jedinstvom i bliskim odnosima među crkvama ne proizilazi samo iz njihove praktične korisnosti ili potrebe za saradnjom, međusobnim savetima ili bratskom pomoći. Osnova jedinstva crkve pre svega leži u samoj prirodi crkve, koja je jedna i nedeljiva. To potvrđuje novozavetna slika “tela” (1 Korinćanima 10,16.17; 12.12.27). Hristos nema mnogo tela, već samo jedno. Jedinstvo ovog tela mora se ispoljiti u neposrednoj blizini crkve, lokalnih zajednica i univerzalne crkve (Efescima 4,1-6).
Da bi se rešio problem koji uključuje nekoliko crkava, u Jerusalim je sazvan sabor kojem su prisustvovali predstavnici tih crkava (Dela 15). Konačne odluke sabora bile su zasnovane i potvrđene Svetim pismom. Stoga su imali autoritet, pripisan Svetom Duhu (Dela 15,28). Nema sumnje, da odluka sabora nije preporučena samo nekim hrišćanima, već je smatrana obaveznom za sve crkve.
Na svom drugom misionarskom putovanju Pavle i Sila došli su u Dervu, Listru, Ikoniju kada su prešli Frigiju i Galatijsku zemlju (Dela 16,6), znači ne samo Antiohiju, Siriju i Kilikiju, zbog čega su delegati poslati na sabor. “I kad prolažahu po gradovima, predavaše im da drže uredbe koje urediše apostoli i starješine u Jerusalimu”(stih 4). Rezultat toga bio je: “A crkve se utvrđivahu u vjeri, i svaki dan bivaše ih više”(stih 5). Ovo je jasan primer potrebe da se okupi kompletna crkva koja ima ne samo savetodavni glas, već i obavezujući autoritet.
Objašnjenje tumačenja
Naša reč „crkva“ izvedena je od grčke reči „kyriakon“, to znači „onaj koji pripada Gospodu“. Hebrejska reč „kahal“ ima značenje zbora, a tako isto se prevodi grčka reč „ekklesia“, koja se koristi u Novom zavetu. Reč ,,ekklesia“ etimološki potiče iz ,,ek-kaleo“, to znali „po-zvati, pozvati iz“. U Novom zavetu spominje se 112 puta.
Reč “crkva” najčešće znači zajednicu hrišćana na određenom mestu, bez obzira da li su se okupili na bogosluženje ili ne (Dela 5,11; 11,26; Rimljanima 16,4; 1 Korinćanima 11,18; 14,19.28.35; Galatima 1,2; 1 Solunjanima 2,14). U drugim slučajevima to se odnosi na grupu vernika koji se okupljaju u kući jednoga od njih (Rimljanima 16,23; 1 Korinćanima 16,19; Kološanima 4,15; Filemonu 2). Može da obeleži grupu crkava iz određene oblasti (Dela 9, 31) ili hrišćane kao celinu (Matej 16,18; 1 Korinćanima 10,32; 11,22; Efescima 4,11-16). U najširem poimanju znači zajedništvo u duhovnom i univerzalnom smislu (Efescima 1,20-22; 3,10.21; Kološanima 1,18;Filibljanima 2,9-11).
2.Jedinstvo lokalnih crkvi u Svetom pismu izraženo je zajedničkom verom, praksom i uzajamnom saradnjom. Apostol Pavle neprestano obaveštava vernike o dešavanjima u drugim delovima Rimske imperije, da treba da postanu svesni globalnih interesa do kojih ih je dovelo jevanđelje (Kološanima 1,6.23; 1 Timotiju 3,16). Vernici u Korintu treba da shvate da su spojeni sa svima “prizivlju ime Gospoda našega Isusa Hrista na svakome mjestu i njihovome i našemu” (1 Korinćanima 1,2). Postoji “zajednička vera” (Titu 1,4; 2 Petrova 1,1), „vera koja je jedanput dana svetima “ (Juda 3).
Duh jedinstva vidljiv je u pozdravime jedne crkve drugim crkvama (Rimljanima 16,16; 1 Korinćanima 16,19; Filibljanima 4,22), kao iz pisama sa preporukama koja su poslata iz jedne crkve u drugu, ili iz činjenice da poznate vođe drugoj crkvi preporučuju bogobojazne učitelje (Dela 18,24-28; 2 Korinćanima 3,1; Rimljanima 16,1.2; Kološanima 4,10). Vernici treba živo da se interesuju o dešavanjima u drugim crkvama ili delovima sveta (uporedi 2 Korinćanima 9,2-5; Kološanima 4,16). Podsticani su da učestvuju u svim dešavanjima u drugim crkvama i da prihvate jedinstven način ponašanja (1 Korinćanima 16,1-4; 11,16). “ I tako zapovijedam po svijem crkvama” piše Pavle vernicima u Korintu (1 Korinćanima 7,17). Želeo je da ih opominje kao otac, pa im šalje Timotija “on će vam opomenuti putove moje koji su u Hristu Isusu, kao što svuda i u svakoj crkvi učim” (1 Korinćanima 4,17), i ukorava ih zbog njihovog nezavisnog stava: ” Eda li od vas riječ Božija iziđe? ili samijem vama dođe?” (1 Korinćanima 14,36).
Iz Novog zaveta jasno je, da jedinstvo nije nešto što ćemo postići tek na kraju sveta i što treba sa nestrpljenjem da očekujemo (Efescima 4,8-14). U velikoj meri to je iskustvo crkve već u sadašnjosti. Prvi hrišćani ujedinjeni sa svojim Gospodom u jedno telo, čija je glava Hrist, pozivaju se, da se sećaju reči: “Jedan Gospod, jedna vjera, jedno krštenje” (Ef 4,5).
3.Nema sumnje, da se crkva mora organizovati. Pitanje je samo, u kom obliku. Crkvena organizacija treba da uzme u obzir da najviši autorite u crkvi pripada Isusu Hristu. Mora imati na umu, da verski pritisak vršen na savest u Božije ime, najstrašniji je oblik dominacije.
Crkvena organizacija koja u različitim vremenima poprima različite oblike grešnog sveta ne same zanemariti princip sveštenstva svih vernika. To znači, da svaki pojedinac ima direktan pristup Bogu i njegovoj milosti. Crkva ne odlučuje o večnoj sudbini čoveka, niti je posrednik između Boga i čoveka. Crkva ne pože da se poistoveti sa carstvom Božijim na zemlji. Crkvena organizacija nema za cilj da održi strukturu, već da pomogne crkvi u ispunjavanju svoje misije.
Ne treba da zaboravimo da živimo u okruženju greha, gde se čak i uz sve napore, lične želje, ambicije i planovi mogu poistovetiti sa dobrima zajednice. Stoga u crkvi mora biti vlast podeljena na nekoliko pojedinaca, kako bi se sprečila njena zloupotreba; mora postojati način da se otpuste čelnici ako se nešto slično dogodi. Niko ne treba da ima garanciju da će obavljati crkvenu dužnost do svoje smrti. Čak i predug period ne donosi dobrobit crkvi kao celini.
U istoriji se susrećemo uglavnom sa sledećim modelima crkvene organizacije: hijerarhijski, kongregacionalistički i prezbiterijalno-koncilijarni. Hierarhijski model je autoritativan. To znači da su odluke viših komponenti obavezujuće za sve niže komponente širom sveta. Prednost je kontinuitet sa prošlošću, kao i ista doktirna širom sveta. Nedostatak je, što se crkveni predstavnici imenuju, a crkvom upravlja gotovo isto sveštenstvo.
U kongregacionalističkom modelu lokalna crkva odlučuje o svim lokalnim stvarima i niko nije superiorniji u pogledu doktrine, a često ni organizacije. Prednost je što se predstavnici biraju i na taj način opozivaju, što dovodi do šire uključenosti u članstvo. Nedostatak je, što se o teološkim pitanjima odlučuje demokratskim glasanjem (ponekad je teško izvršiti autoritet nad onima koji plaćaju osobu), zbog čega se ponekad događa da se crkve na globalnom nivou značajno razlikuju doktrini.
Poslednji model pokušava da kombinuje prednosti predhodna dva modela i da umanji njihove nedostatke. Na nižim nivoima crkva se organizuje više demokratski, na višim nivoima više hijerarhijski. Ovaj model se koristi u adventističkoj crkvi s.d. često se naziva reprezentativni, ili zastupnički.
Praktične implikacije
Crkva nije svetska organizacija, politička partija ili klub ljudi istih interesovanja. To je zajedništvo koje je zasnovao Isus Hrist i koje treba da donosi jevanđelje o spasenju “Idite dakle i naučite sve narode” (Matej 28,18.20; Zj 14,6.7).
Tokom svog delovanja na zemlji, Hrist je uspostavio zajednicu vernika, da delo koje je započeo, može napredovati. Time, što će pojedinac postati član zajednice na čijem čelu je sam Hristos, ima priliku ne samo da javno izrazi svoj odnos sa Hristom, već i kao Hristov “učenik” da se uključi u rad koji mu je poverio Isus.
Neko može tvrditi da se današnja crkva udaljila od Božijeg ideala, da nije savršena. To nije razlog da se distanciramo. Bog želi da njegova crkva odražava njegov ideal, da bude dobra, čista plemenita i neoskrnavljena (Efescim 5,25-27). Crkva, to su pre svega horizontalni i vertikalni odnosi, na kojima je potrebno neprestano raditi i usavršavati ih. Svaki član Hristovog tela treba da učini sve što je moguće da ti odnosi budu funkcionalni.
Crkva je zajednica u kojoj učimo da živimo zajedno. To je priprema da živimo jednom zauvek, večno. Ljudi koji su skloni prepiranjima, sebični su, previde prava drugih, neće biti u carstvu Božijem. Stoga, najvažniji izazov sadašnje crkve nije ni toliko poliranje religijske čistoće, nego pre svega bolnica gde se leče grešnici koji su na putu ka nebu. Kao takvu, sačinjavaće je oni koji su naučili da poštuju druge i koji su u interesu jedinstva i uzajamne zajednice spremni da se odreknu svojih prava. Takvo jedinstvo čini raznobojna raznolikost ljudske različitosti i nejednakosti, a ne na štetu identiteta pojedinca.
“Kada shvatimo koliko se udaljava crkva od svog cilja, može se desiti da ruka ispružena prema plugu, ponovo može klonuti” (K. Bart). Samo sučeni sa time koliko smo mali, shvatićemo veličinu zadatka koji nam je poveren. Ako razumemo razlog postojanja crkve, shvatićamo da pripadnost crkvi, uprkos njenoj bedi, znači predivnu prednost. Ako svako od nas krene sam od sebe, ova beda se može umanjiti.
👂 POSETI NAŠ YOUTUBE KANAL “BIBLIJA UČI”
➡️➡️ KLIKNI NA OVAJ LINK: https://bit.ly/38UtmKg
